"(…) istotnym jest, aby w każdych okolicznościach i konsekwentnie zachować zdrową, nienaruszoną tkankę naszego narodu." (Otto Georg Thierica, 1943)
„Tym razem zrobię krótki proces. Ci przestępcy... nie dostaną uczciwej kuli, będą wisieć, jak zwykli zdrajcy! Sąd honorowy ma wykluczyć ich z Wehrmachtu, wtedy zorganizuje się im proces jak cywilom... I wyrok ma być wykonany w ciągu dwóch godzin od jego ogłoszenia! Muszą natychmiast zawisnąć, bez żadnej litości! A najważniejsze jest, by nie mieli czasu na długie przemowy. Ale Freisler już się tym zajmie. To jest nasz Wyszynski ” – w taki sposób miał zareagować Adolf Hitler na zamach przeprowadzony 20 lipca 1944 roku, który został zorganizowany przez oficerów Wermachtu pod przywództwem pułkownika Clausa Schenka von Stauffenberga w Wilczym Szańcu – głównej kwaterze Führera i Naczelnego Dowództwa Sił Zbrojnych w latach 1941 – 1944.
Fala terroru, uderzającego na ślepo, zalała nazistowskie Niemcy po 20 lipca 1944 roku. W 1934 roku na podstawie Ustawy o zmianie przepisów prawa karnego i postępowania karnego został utworzony pozakonstytucyjny sąd specjalny, który następnie w 1936 roku przekształcono na sąd zwyczajny. Zadaniami Trybunału Ludowego (Volksgerichtshof) mającego siedzibę w Berlinie i Bayruth (1945) było wydawanie wyroków w sprawach o: zdradę stanu, zdradę państwa narodowo-socjalistycznego, szpiegostwo czy ataków na Führera. Zakres kognicji Trybunału był systematycznie poszerzany. W rzeczywistości Trybunał stał się instrumentem w rękach nazistowskich dygnitarzy, nastawionym na przeprowadzanie mordów sądowych (Justizmord), w tym uczestników niemieckiego ruchu oporu (m.in.: Czerwona Orkiestra).
Organizację wewnętrzną Trybunału tworzyło: dwóch sędziów zawodowych i trzech sędziów ludowych (funkcjonariusze NSDAP, oficerzy, urzędnicy). Początkowo sędziowie byli powoływani na okres 5 lat, a od 1936 roku dożywotnio. Nominacja na stanowisko sędziego Trybunału była dokonywana przez Der Führer und Reichskanzler bez możliwości odmowy jej przyjęcia. Pracami Trybunału kierował przewodniczący (1936).
Trybunał był sądem jednoinstancyjnym bez prawa do apelacji oskarżonego, natomiast prawo takie posiadał oskarżyciel publiczny. Obrońca był wybierany przez skład orzekający. Oskarżony miał do dyspozycji zaledwie kilka dni / godzin na zapoznanie się z zarzutami. Przewodniczący Trybunału występował w podwójnej roli jako: prokurator i sędzia ogłaszający wyrok. Obrona podczas procesu była pasywna.
Najbardziej znane procesy rozpoczęły się 7, 10, 21 i 30 sierpnia 1944 roku. Na tą okazję Sala Wielka berlińskiego sądu została przystrojona w swastyki. Skład orzekający składał się z: Hermanna Reinecke, Rolanda Freislera i Heinricha Lautze. Proces był filmowany na osobiste życzenie Hitlera. Na ławie oskarżonych zasiedli m.in.: Erwin von Witzleben, Erich Fellgiebel, Fritz Thiele. Oskarżeni podczas procesu byli zmuszeni do noszenia zniszczonych i za dużych ubrań, nie mogli zwracać się bezpośrednio do 1 Andriej Wyszynski - sowiecki prawnik, prokurator generalny ZSRR, oskarżyciel w politycznych procesach pokazowych w ZSRR w latach 30., uznawanym za najbardziej krwawego prokuratora w historii ZSRR. przewodniczącego, byli ustawicznie zagłuszani i obrażani. Wyroki śmierci przez rozstrzelanie bądź powieszenie na haku rzeźnickim były wykonywane zaraz po ogłoszeniu w więzieniu Plözensee.
Trybunał Ludowy skazał osiemnaście tysięcy osób, w tym ponad pięć tysięcy na karę śmierci.
Comentarios